W moim świecie
Cudownie stworzeni…
Z 139 Dawidowego Psalmu.
Panie, przenikasz i znasz mnie,
Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.
Z daleka przenikasz moje zamysły,
widzisz moje działanie i mój spoczynek
i wszystkie moje drogi są Ci znane.
Choć jeszcze nie ma słowa na języku:
Ty, Panie, już znasz je w całości.
Ty ogarniasz mnie zewsząd
i kładziesz na mnie swą rękę.
Zbyt dziwna jest dla mnie Twa wiedza,
zbyt wzniosła: nie mogę jej pojąć.
Gdzież się oddalę przed Twoim duchem?
Gdzie ucieknę od Twego oblicza?
Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś;
jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę.
Gdybym przybrał skrzydła jutrzenki,
zamieszkał na krańcu morza:
tam również Twa ręka będzie mnie wiodła
i podtrzyma mię Twoja prawica.
Jeśli powiem: „Niech mię przynajmniej ciemności okryją
i noc mnie otoczy jak światło“:
sama ciemność nie będzie ciemna dla Ciebie,
a noc jak dzień zajaśnieje
[mrok jest dla Ciebie jak światło].
Ty bowiem utworzyłeś moje nerki,
Ty utkałeś mnie w łonie matki.
Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,
godne podziwu są Twoje dzieła.
I dobrze znasz moją duszę,
nie tajna Ci moja istota,
kiedy w ukryciu powstawałem,
utkany w głębi ziemi.
Oczy Twoje widziały me czyny
i wszystkie są spisane w Twej księdze;
dni określone zostały,
chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.
Jak nieocenione są dla mnie myśli Twe, Boże,
jak jest ogromna ich ilość!
Gdybym je policzył, więcej ich niż piasku;
gdybym doszedł do końca, jeszcze jestem z Tobą…
Zbadaj mnie, Boże, i poznaj me serce;
doświadcz i poznaj moje troski,
i zobacz, czy jestem na drodze nieprawej,
a skieruj mnie na drogę odwieczną!
Ten piękny psalm, jest jednym z moich ulubionych.
I on, przypomina nam, że każdy z nas jest wspaniale stworzony!
Rozwijać się…
Możesz się czuć fantastycznie, bo jesteś niezwykle niepowtarzalna, niepowtarzalny!
Wczoraj pisałam o pięknie kwiatów.
Ten temat mnie bardzo fascynuje. Kocham fotografować kwiaty, bo fascynuje mnie ich piękno. W procesie fotografowania, poznaję bliżej ich istotę i rozwój od pączka do kwitnącego kwiatu.
Pracując z ludźmi przeżywam podobne procesy- poznaję ludzi i ich piękno-najpierw ich obecny nieśmiały stan. Z biegiem czasu poznaję ich bardzo wartościowe skarby, schowane czasem bardzo głęboko…
Ale to święto, gdy zaczynają je wykopywać i ich pąki osobowości zaczynają rozkwitać!!!
To nie do opisania uczucie!
Pamiętaj więc, że:
Ty możesz, rozwijać swoje pąki – Twój potencjał od urodzenia jest w Tobie i czeka na rozwój,
Tobie wolno je rozwijać- my żyjemy w demokratycznym kraju,
Ty pragniesz i chcesz szczerze mówiąc, aby one się rozwijały, bo każdy z nas tęskni za spełnieniem,
Ty powinnaś/ powinieneś i musisz je rozwijać, aby na prawdę być szczęśliwą osobą! Do tego jesteś powołana, powołany!
Tak jak kwiaty są na ziemi, aby się rozwijać i my mamy się rozwijać.
Jeśli każdy z nas wygrzebałby swoje skarby, to każdy z nas na ziemi mógłby być spełniony i nie byłoby zazdrości…bo każdy w swym rodzaju jest genialnie niepowtarzalny…
Wszyscy razem bylibyśmy przepięknym bukietem ludzkich kwiatów..
Kwitnąć.
Kwiaty nie tylko są pięknym prezentem dla nas ludzi, ale także pięknym przypomnieniem…
Czym byłyby kwiaty pozostające w pączkach?!
Kwiaty mają nie tylko misję przedarcia się przez czasem nawet bardzo twardą powierzchnię ziemi, ale także kwitnięcia!!!
I my mamy kwitnąć- tyle talentów dostaliśmy w drodze na ziemię…trzeba je rozpakować i z pasją rozwijać.
Tak, gdy się rozwijamy, wypełniamy naszę misję ziemskiego powołania i stajemy się szczęśliwi. A szczęście powoduje piękno…
Dziękuję dzisiaj kwiatuszkom z mojego ogródka za piękne przypomnienie!
Kwitnij i Ty, już dziś!